بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن

   وتن ماتیں   مئے   ھُون ءَ  ھوار اَنت                          گل ءَ باغ  ءُ بھشت  ءُ  مئے  ڈگار اَنت    چہ ھاک ءَ کے  وتیگاں بی تران بی                          وتی ھاک  انت  وتی  کوھ ءُ تلار اَنت    بیاں تو گلزمین ءِ  یداں  ھُشک کن                          کہ مئے  ماتیں   وتن  چُک ءِ میار بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

  ما با دردان دوچار روز و شـــب بوده ایم                           کم نشــــــــد درد ما تاب و تب بوده ایم     روز خورشید ســـــــوخت و مرا تاب داد                           در بیابان دشت تشنــــــــه لب بوده ایم     راه گم کرده شب بود و قندیل سوخت                           لب چو بستــه شکایت با قلب بوده ایم     زندگی ای تو ما را چنــــــان کشته ای                           مرده ای هست زنـــــده عجب بوده ایم     ای خوشا روزگاری تو فصـــــــــــل بهار                           همدمی  محــــــ بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

  به دردی که درمـــــان از آن دور بود                        ز حسرت دو چشمم بسی کور بود     چو نازش ســــر آمد جگر خون شد                        مگــــــــــــر بود حوری که مغرور بود     دلی بود پُر درد مشتـــــــــــــاق یار                        نصیبش همی درد و رنجــــــــور بود     تنی بود خستــــــــه به دردی دچار                        همی زنـــــــده ای بود و در گور بود     همان تشنــــــه ای بود دریای شور                        ولیکن چه نوشـــــد که آب شور بود     زبان در مکش رنـــــ بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

  مئے ماتی  وتی خاک ءَ  چوں  وار اَنت                        وتی  مُلک  ءُ دیار ءَ  اِے  بے  دیار  اَنت   گُشیت مُلا کہ  اسلام ءَ تو دوست دار                        بلے چہ وتی ماتی ءِ حق ءَ بے توار اَنت   مناں  تو  درس   اسلام ءَ  مہ   وانین                        منی دنیا ءُ  جنت  مئے مات ءِ  دوار اَنت   دلاں  ماں  چون  وتی اسلام ءَ  بنداں                        بچاں  تو   پیرے    مات ءَ    درد  دار اَنت   مئے  جان ءُ  مئے   ایمان   مئے  مات                        کہ  بازیں  زُلم  ءُ   بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...

  مُلک وتی ءُ  ھاک وتی  جان  وتی  وتن وتی                         دُثمن سر ءَ تو ھوش کن کوہ ءُ کلات ڈن وتی     شیریں  بلوچ  نر مزار، جند ءَ  وتیگاں  جاہ بیار                         مُلک مئے اے باغ ءُ پُل، دشت ءُ ڈگار چمن وتی     پر چہ بباں بندیگ شُمے، رسم ءُ رواج ءَ گوں شُمے                         جاہ مئے وتی نہ کہ شُمے، مُلک کُھن زمین وتی     وت پہ وتن تو جُھد کن، رسم ء َ بلوچی دود کن                         باغ ءَ  وتیگاں  شون کن، لعل ءُ  گُھر سّمن وتی     گار کُتگ  تو  راہ  وتی،   نام ء بهار آمد نظر بر سبزه و گل میتوان کردن...